MacBook Pro 13″ z ekranem Retina – pierwsze wrażenia

Tydzień temu zamówiłem MacBooka Pro 13” z ekranem Retina. Odebrałem go pięć dni temu i ochrzciłem Neptune R. Jak już wspominałem, iSprzęty w domu nazywam planetami i gwiazdami ze świata Star Wars, a wszelki inny hardware planetami z naszego układu słonecznego – Mars to NAS, Mercury to główny Mac, a Air nazywał się Neptune. Pod Jupiter kryje się natomiast stary Thinkpad, a Venus to komputer Iwony. Nie chciałem zmieniać jego nazwy na Uranus¹, więc dodałem literkę R, od Retiny.

Ekran

Jak już wspominałem kilka dni temu, wziąłem całkowicie podstawowy model, bo jedyne czego mi brakowało w Airze, ze względu na zmiany w sposobie pracy i jego miejscu, to większego ekranu. Z tego powodu też nie chciałem czekać na Retina Aira 12” – ciut większy ekran, ale mniejszy niż 13.3”. Jeśli chodzi o sam LCD to decyzja była jak najbardziej słuszna – ekran jest genialny jak już kiedyś wspominałem przy okazji recenzji innego MacBooka 13” do iMagazine. Niestety przesiadka z Aira 11” pod każdym innym względem jest bolesna.

Klawiatura i Trackpad

Klawiatura jest wzorowa jak zwykle – wyjątkowo mi pasuje każda od Apple w tym designie, więc nie mam na co narzekać. Trackpad jest natomiast większy od tego w Air 11.6”, więc tym samym stał się jeszcze wygodniejszy, a akurat na jego rozmiar zupełnie nie narzekałem… a mówi to ktoś, kto na co dzień ma Magic Trackpad na biurku.

Niestety na Airze pisało mi się lepiej…

Rozmiar i waga

Przez to, że komputer jest większy od Aira oraz przez to, że nie jest w kształcie klina, to ręce nie układają mi się tak wygodnie jak na starej maszynie. Trzymam go na udach w 99% sytuacji i przez te ostatnie kilka dni zauważyłem, że nie doceniałem Aira pod tym względem. Ktoś kto nie miał tego modelu w 11” prawdopodobnie w ogóle na to nie zwróci uwagi. Problem dodatkowo stanowi zegarek. Na szczęście noszę go luźno na nadgarstku, więc wystarczy, że go lekko podsunę.

Mam momentami wrażenie, że trzymam ogromną patelnię na nogach. Na szczęście pozostaje chłodna, więc jajecznica mi nie groźna…

rMBP 13” waży półtora kilograma i nie jest to dużo, szczególnie gdy porównamy go do 17” MacBooka Pro, którego kiedyś nosiłem – był dwukrotnie cięższy z wynikiem trzech kilogramów. Różnica w stosunku do Aira 13” nie jest duża – około 220 gramów. Ale do 11-tki już tak – pół kilograma więcej to dodatkowe 50%, które teraz muszę nosić. Jest wyraźnie wyczuwalne i niestety momentami denerwuje.

Podobnie ma się sprawa z gabarytami. 11-tka miała wymiary podobne do iPada 9.7” (była jedynie szersza, głębokość była praktycznie identyczna). Trzynastka w porównaniu to kolos. Mam momentami wrażenie, że trzymam ogromną patelnię na nogach. Na szczęście pozostaje chłodna, więc jajecznica mi nie groźna…

Wydajność i bateria

Nie robiłem na nim jeszcze nic ambitniejszego poza edycją kodu co owocowało dłuższą sesją w BBEdit oraz Transmit. Komfort pracy na większym ekranie w takiej sytuacji jest znacząco wyższy, a wydajność w zupełności wystarczająca. Nic nie przycina, nic nie spowalnia. Nawet animacje działają jak należy z włączoną przeźroczystością – wyjątkiem jest sytuacja, gdy uruchamiam Mission Control z dużą ilością otwartych okien. Przy pierwszym wciśnięciu klawisza F3 lekko laguje – potem się uspokaja i znowu jest płynnie.

Bateria zapowiada się świetnie – bez żadnych problemów i bez grzebania przy jasności ekranu osiągam od ośmiu do dziesięciu godzin pracy. Fakt, że wiele cykli jeszcze nie zrobiłem, ale zapowiada się świetnie. W lecie prawdopodobnie będzie nieznacznie gorzej, gdy słońce w końcu będzie częściej pojawiać się na niebie. Tymczasem przedwczoraj FruitJuice dla OS X [App Store] w końcu skończył swój maintenance cycle i zaczął zbierać statystyki akumulatora oraz doradzać kiedy podpinać się do prądu, a kiedy nie.

Prawdopodobnie będę go ignorował.

---

Pomimo niedogodności z dodatkową wagą to jestem bardzo zadowolony z wymiany – większy ekran przy nowych zadaniach spisuje się idealnie.

---

Jeśli macie jakieś pytania to zapraszam do komentarzy.