Lepiej późno niż później

Dojrzewanie do przesiadki na Nikona trwała długo – jednak z powodu inwestycji w szkło takiej decyzji nie należy podejmować bez rozważenia wszystkich za i przeciw. Podążającym tą ścieżką zalecam przede wszystkim zastanowienie się czy jest to rzeczywista potrzeba czy raczej fanaberia; zmiana sprzętu magicznie nie poprawi techniki lub jej brak.

Ostatnie kilka dni spędziłem na poznawaniu aparatu oraz przyzwyczajałem się do widoku przez perspektywę która dotychczas była dla mnie niedostępna. Przypominam że Canon i Nikon wszystko mają na opak – od kierunku przykręcania obiektywów poprzez kierunek kręcenia pierścieniami na nich aż do obsługi kółek pod palcami. Miłym zaskoczeniem jest że ta krótka chwila wystarczyła do przestawienia się na nowy system. Już nie muszę myśleć nad tym co robię – przychodzi to naturalnie. Czyżby interfejs Nikona był jednak bardziej intuicyjny?

Drugą kłodą pod nogami były same pliki RAW (NEF w przypadku Nikona) oraz metody ich obróbki. Eksperymenty dalej trwają i cały czas modyfikuję swój workflow aby uzyskać jak najlepsze rezultaty.

Pierwszym zaskoczeniem jest praktycznie brak konieczności poprawy ekspozycji – swiatłomierz wyraźnie lepiej sobie radzi od tego w 10/50D. Dotyczy to korekty w aparacie jak i w Lightroom, które teraz są w najgorszym przypadku minimalne. Może po prostu algorytmy Nikona lepiej współpracują z moją techniką …

Musiałem również całkowicie zmienić nastawy wyostrzania, które były po prostu zbyt agresywne dla plików z Nikona. Dostosowanie  presetów zajęło mi kilka ładnych chwil. Jednak istotniejsze jest psychiczne przestawienie się na nową rzeczywistość.

Kilka próbnych portretów przy f/1.4 przypomniało mi o mikroskopijnej głębi ostrości na pełnej klatce którą to porzuciłem wraz z analogowym sprzętem. Miłym akcentem jest autofocus który bezbłędnie trafia w oko za każdym razem (lub tam gdzie celuję). Technika focus-recompose również odeszła w zapomnienie – wybór pola z 51 dostępnych jest tak naturalne że przestawiłem się na to natychmiast. Niestety tylko środkowe 15 punktów łapania ostrości jest typu krzyżowego co jednak nie najmniejszego znaczenia dopóki nie robi się zdjęcia pod słońce lub przy gorszym świetle. Na szczęście pozostałe punkty stają się wolniejsze a nie mniej dokładne. Przynajmniej nie zdarzyło mi się jeszcze nieostre zdjęcie…

Dotychczas często korzystałem z bracketingu żeby w razie potrzeby móc zrobić HDR z dwóch lub trzech zdjęć – teraz jest właściwie zbędne poza ekstremalnymi różnicami pomiędzy niebem a resztą. Ilość detali jakie można wyciągnąć z cieni jest niewiarygodna. Na zdjęciu z Książem las był bardzo ciemny, niemalże czarny – dlatego też na dysku leżą u mnie dodatkowo dwa zdjęcia +-1 EV z których nie musiałem w ogóle korzystać. Na deser pozostaje brak zauważalnej utraty jakości. Jestem pod największym wrażeniem własnie dynamic range.

Ponarzekać też trzeba więc zacznę od wizjera – jest ogromny, jasny i cudowny ale nie ma pokrycia 100% kadru. Rozumiem że czymś musieli rozróżnić D700 od D3 więc wzorem z Canona po prostu z czasem nauczę się kadrowania z uwzględnieniem brakujących 5%.

System menu w aparacie jest doprawdy imponujący jednak czasami zapamiętanie gdzie dana funkcja leży graniczny z cudem. Canon pod tym względem był bardziej przejrzysty. Pozostają banki ustawień z których namiętnie korzystam.

Mozliwości AutoISO są imponujące i mam to ustawione defaultowo w zakresie od 200-6400 z minimalną migawką na poziomie 1/50. Uważam jednak że aparat mógłby brać pod uwagę ogniskową i tym samym powinna być możliwość ustawienia 1/ogniskowa lub dla tych z nas o rękach stabilnych inaczej np. 1/ogniskowa x2, bo co będzie z moją 1/50-tą jak podepnę długie tele?

Ostatnią rzeczą której brak mi doskwiera to niemożność ustawienia podniesienia lustra wraz z wyzwalaniem migawki czasomierzem (czy jak tam mu po polsku). Niezbędny będzie zakup wężyka.

Teraz czas pomyśleć jak zaadaptować filtry do 14-24 …

Na deser zapraszam do galerii po więcej zdjęć!