PlayStation 4 20th Anniversary Edition – retro konsola, retro motyw

Miałem w życiu wszystkie modele PlayStation. Minęło już tyle lat, że nawet nie do końca pamiętam w co takiego na nich grałem, oczywiście poza kolejnymi Gran Turismo. Niestety z czasem ta seria stała się totalną porażką…

GT na PS3 poszło bodajże za dziesięć złotych i Pani kupująca miała jeszcze czelność zadzwonić do mnie z pytaniem czemu kurier nie jest w cenie…

Problem z GT wynikał z faktu, że jedna z wersji na PS3¹ przestała dawać poczucie dużych prędkości. Pamiętam, że twórcy wtedy argumentowali, że dążą ku jak najlepszemu odwzorowaniu rzeczywistości. Niestety nie udało im się to – jeśli mam wrażenie, że nie przekraczam 40 km/h na ogromnym flat panelu, a tymczasem na liczniku pojawia się trzycyfrowa liczba z dwójką z przodu, to znaczy, że coś jest nie tak. Ponadto, jeśli próbuję wprowadzić samochód w poślizg, stosując sztuczki, które działają w samochodach w skali 1:1, to spodziewam się, że będą również możliwe w grze. Niestety, moja kariera wirtualnego kierowcy zakończyła się wtedy, a gry wystawiłem na aukcjach bez ceny minimalnej, aby jak najszybciej się ich pozbyć. GT na PS3 poszło bodajże za dziesięć złotych i Pani kupująca miała jeszcze czelność zadzwonić do mnie z pytaniem czemu kurier nie jest w cenie, a na koniec rozmowy powiedziała, że nie ma zamiaru płacić 29 PLN za kuriera skoro gra kosztowała ją 10 PLN. Dammit!

PSone i PS2 sprzedałem bez specjalnych strat emocjonalnych. PS3 nadal stoi u mnie, czekając na lepsze dni. Swojego czasu padł w nim napęd BD, więc go wymieniłem za około 500 PLN – Sony jak zwykle wie jak zadowolić swoich klientów². Biorąc pod uwagę, że to wersja z czasów premiery, z wbudowanym chipem czyniącym konsolę kompatybilną z PS2 to niespecjalnie opłaca się jej pozbywać – będzie jak znalazł jako drugi odtwarza Blu-ray. Najnowszy model PlayStation mam już blisko rok – zagościł u nas w domu pod choinką w 2013. Mam jedną grę, której jeszcze nie ukończyłem – boski Assassin’s Creed: Black Flag. Chyba czas najwyższy zakończyć ten rozdział i przenieść się do Paryża… mam tylko nadzieję, że nie wcielę się w Templara, co sugerował Dominik Łada niedawno.

To premiera PlayStation w specjalnej edycji natchnęła mnie do refleksji. Sama konsola nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia dopóki nie zobaczyłem detali na jej powierzchni oraz na przycisku pada – są przepiękne. Nie mogę się też przy okazji doczekać zapowiedzianych premier epickich gier z mojego dzieciństwa – Day of the Tentacle oraz Grim Fandango. Nostalgia do starych gier często bierze się z tego, że pamiętamy jedynie wrażenia i nasze odczucia z zamierzchłych czasów. Próba ich odtworzenia często kończy się całkowitą porażką i destrukcją tych wspomnień – produkcje z naszego dzieciństwa diametralnie różnią się od dzisiejszych oczekiwań.

Mam nadzieję, że tym razem się nie zawiodę…